In een drieluik over zijn leven neemt hij ons mee van de laatste stuiptrekkingen van disco naar de geboorte van de ravecultuur, en onthult hij waarom authenticiteit in de elektronische muziek belangrijker is dan ooit.
“Gisteren sprak ik met Moby over drugs,” zeg ik terwijl we over de Pacific Coast Highway rijden. Bones’ interesse is direct gewekt. Het onderwerp van drugs in de rave-scene is onvermijdelijk – het is verweven met de geschiedenis van de beweging op een manier die je niet kunt negeren.
“Zie je”, begint Bones, “toen ik voor het eerst naar Engeland ging en 25.000 mensen in een veld zag en iedereen was op ecstasy, was het anders. De drugs waren goed, ze waren van kwaliteit. Het was geen troep. Ik heb altijd gedacht dat xtc de reden was waarom de rave-scene überhaupt ontstond. Waarom zou het anders zijn gebeurd? Niemand gaat in een modderig veld staan dansen op elektronische muziek als ze niet onder invloed zijn van iets.” Het is een verrassend openhartige observatie, maar Bones heeft nooit een blad voor de mond genomen.
Terwijl we langs de kust rijden, vertelt hij hoe de kwaliteit en zuiverheid van xtc een cruciale rol speelde in de vroege dagen van de scene. “We leven in een andere tijd nu. Xtc was nooit echt een slechte drug. Ik bedoel, het heeft nooit echt iemand gedood. Ze zeggen dat mensen zijn gestorven, maar ik geloof het niet eens. Ik denk dat die drug iedereen hielp om een beetje los te komen, om samen te willen feesten en een goede tijd te hebben en niet te vechten.”
Het sleutelmoment was volgens hem toen mensen voor het eerst in aanraking kwamen met ecstasy. “Dat was het ook in Holland. Mensen hoorden voor het eerst over ecstasy en ze probeerden het. Je gaat meteen de muziek in. Je kunt niet anders. Het trekt je gewoon de muziek in, weet je?”
Maar de scene veranderde toen andere drugs hun intrede deden. “We leven in een andere tijd nu. Als je begint met het mixen van alcohol, niet goed. Maar als het alleen xtc is … Ik zou willen dat we het konden doen en dat iedereen gewoon op xtc zou zijn en dat het gewoon zou zijn zoals toen het begon. Maar dat zou nu nooit meer gebeuren.”
Deze evolutie van de drugscultuur loopt parallel aan de commercialisering van de scene. “Tegenwoordig krijg je een slechte reality-tv show als Jersey Shore, en de gast van die show is groter dan Tiësto. Hij trekt meer mensen naar de club. Van die domme MTV-show. Hij weet niet eens hoe hij moet draaien.” Bones plaatst de rol van drugs in een bredere culturele context. “In Europa leven mensen voor de muziek. Ik denk niet dat Amerikanen ervoor leven. Ze hebben te veel afleidingen, te veel verschillende soorten drugs, te veel verschillende soorten muziek, te veel ouders die zeggen wat je wel en niet moet doen.”
Vervroegd pensioen
“Als ik terugkijk na vijf jaar in Californië, voelt het alsof ik met pensioen ben gegaan,” vertelt Frankie Bones terwijl we over Venice Beach wandelen. Het is een verrassend eerlijke observatie van iemand die ooit het epicentrum van de New Yorkse rave-scene was. “Al mijn connecties zijn in New York, maar ik wilde niet meer in die omgeving zijn. Ik had gewoon een verandering nodig.”
Die behoefte aan verandering lijkt symptomatisch voor een bredere verschuiving in de elektronische muziekscene. Terwijl we praten over de wereldwijde diaspora van dance muziek, merkt hij op hoe de scene zich heeft verspreid: “Iedereen gaat naar Berlijn tegenwoordig. Als ik in Berlijn ben, zie ik meer verschillende soorten mensen uit andere delen van de wereld dan dat er Duitsers zijn. Het zijn Amerikanen, Britten, Fransen die ik tegenkom.”
De grote uitverkoop
Het gesprek verschuift naar de huidige staat van dj-cultuur, en Bones wordt scherper in zijn observaties. “Als je nu naar clubs gaat hier in Amerika, spelen ze allemaal dezelfde vijf platen,” zegt hij. “Swedish House Mafia, Wolfgang Gartner, en Deadmau5. Het wordt echt repetitief en saai na een tijdje. Mensen willen niet exploreren, ze willen niet het underground ding doen, ze willen geen nieuwe muziek proberen te breken, ze willen gewoon spelen wat de volgende gast speelt.”
Een van de frappantste voorbeelden die hij noemt, is de opkomst van celebrity Dj's uit reality-tv. “Je krijgt een slechte reality show als Jersey Shore, en de gast van die show is opeens groter dan Tiësto. Hij trekt meer mensen naar de club. Van die domme MTV-show. Hij weet niet eens hoe hij moet draaien.”
Maar de veranderingen gaan dieper dan alleen de commercialisering van de scene. Bones ziet een fundamenteel verschil in hoe nieuwe generaties muziek benaderen. “Oude NBA-sterren zijn nu dj - Dennis Rodman draait op Ibiza. Deze clubs willen mij niet boeken, maar ze boeken wel een basketbalster. Alleen deze week al zag ik drie NBA-basketballers op flyers voor clubs.”
Het is een ontwikkeling die hem duidelijk frustreert, maar hij blijft er nuchter onder. “90% van de hele scene is nu gebouwd op belangenverstrengeling. Wat fout is, is goed en wat goed is, is fout. Ik accepteer het gewoon. Ik probeer er niet eens meer boos over te worden. Het is het niet waard.”
Trouw aan de straat
Over zijn eigen rol in de hedendaagse scene is hij realistisch. “De nieuwe kids kennen Frankie Bones niet. Ze hebben geen idee. Je ziet me niet op Ibiza omdat ik daar niet speel. Ik draai in Compton, in Coney Island, in de Bronx. Ik wil alles wat ik doe de ghetto laten reflecteren, want ghetto muziek is altijd groot in de ghetto.”
Die authenticiteit is wat hem drijft om door te gaan. “Ik hoef niet in de spotlight te staan. Ik kan met elke headline DJ ter wereld spelen en ik doe gewoon mijn ding en het werkt. Ik ben niet pompeus of arrogant, maar de liefde voor vinyl en al die jaren … dat gaat nooit weg.”
Hij is zich bewust van zijn rol als verbinding tussen het verleden en het heden van de scene. “Ik zou graag een soort ambassadeur voor de scene willen zijn. Zoals Ice-T dat is voor hiphop. Iemand met een stem die weet en die mensen kan begeleiden om ze te vertellen wat goed is en wat slecht.”
Tussen 2008 en 2013 interviewde ik meer dan dertig pioniers van de rave-scene voor de documentaire 'Oldschool Renegades'. Hoewel slechts fragmenten van deze interviews in de film pasten, bevatten de volledige gesprekken verhalen die het verdienen om gedeeld te worden. Unieke verhalen die laten zien hoe een generatie pioniers met minimale middelen en maximale passie het fundament vormden van een nieuwe muziekstroming.
Dit artikel delen op je eigen platform?
