In een drieluik over zijn leven neemt hij ons mee van de laatste stuiptrekkingen van disco naar de geboorte van de ravecultuur, en onthult hij waarom authenticiteit in de elektronische muziek belangrijker is dan ooit.
De iconische Watts Towers rijzen op uit het stedelijke landschap van Los Angeles als moderne totempalen van beton en staal. “Is het hier wel veilig”, vraag ik aan Frankie Bones, de man die de geschiedenis van elektronische muziek heeft helpen vormgeven. Het contrast kan bijna niet groter zijn, maar op een vreemde manier past het perfect bij het verhaal dat ik ga horen – dit is een man die zijn hele carrière grenzen heeft overschreden en subculturen heeft verbonden. Een New Yorkse graffitiartiest die transformeerde tot één van de invloedrijkste figuren in de vroege Amerikaanse rave-scene, deelt zijn kijk op de geschiedenis van elektronische muziek tegen de achtergrond van Comptons iconische kunstwerk.
Verf en vinyl
“Ik kom uit het originele discotijdperk vertelt Bones”, terwijl we een plek zoeken in de schaduw van de torens. “Als kind ging ik rolschaatsen, en via mijn vaders platencollectie kwam ik in aanraking met de muziek. Mijn ouders gingen naar clubs, en zo raakte ik verslingerd aan de beats.” Het is fascinerend om te zien hoe hij zich thuis voelt in deze omgeving. Terwijl de politiehelikopter de opname verstoort, vertelt hij over zijn reis van graffitiartiest naar pionier van de elektronische muziek. “Ik was nooit echt een breakdancer”, lacht hij. “Ik zat wel in een crew, maar ik was vooral bezig met graffiti. Het ging me altijd om de muziek.”
New York: hiphop en house ‘in the mix’
Het was een tijd van culturele explosie in New York. Hiphop barstte uit zijn naden, graffiti transformeerde de stad in een levend canvas, en in de clubs begon een nieuwe sound zich te manifesteren: house muziek. “In 1979, ’80, was hiphop underground. Disco was bijna dood, maar ik was gewoon gek op 12 inch platen en het verzamelen van muziek. Ik had nooit gedacht dat het hier naartoe zou leiden. Ik dacht dat ik een radio-dj zou worden.”
“In 1987 organiseerden Lenny D en ik feesten in Staten Island voor 1500 mensen", vertelt Bones, zijn stem vol nostalgie. “We boekten acts als Public Enemy toen ze net begonnen. We hadden Rob Base met ‘It takes two’. We hadden KRS One – allemaal hiphop acts. Maar we draaiden ook house muziek, want in clubs kon je niet alleen hiphop draaien.” Deze mix van genres zou kenmerkend worden voor Bones’ aanpak. Het was een tijd waarin muzikale grenzen vervaagden, waarin Dj’s experimenteerden met verschillende stijlen en sounds. “We waren verslaafd het mixen”, vertelt hij met merkbaar enthousiasme. “We waren gepassioneerd bezig met het mixen van verschillende stijlen. Ik denk dat de Europeanen ons daarom accepteerden – ze voelden onze oprechte passie voor de muziek.”
Het keerpunt in zijn carrière kwam in 1989, toen hij voor het eerst naar Europa reisde. “Het was absoluut het geweldigste tijd van mijn leven”, zegt hij terwijl zijn ogen oplichten bij de herinnering. “We werden als beroemdheden ontvangen toen we uit het vliegtuig stapten. Niet zoals de Beatles in Amerika natuurlijk”, voegt hij er lachend aan toe, “maar voor wat het was, klaag ik niet.” De impact van die eerste ervaring met de Europese scene was overweldigend. “Toen ik in Londen aankwam en 25.000 mensen in een veld zag dansen, allemaal op ecstasy … het was anders dan alles wat ik kende. De drugs waren goed, van kwaliteit. Niet zoals de troep die kids nu op straat kopen.” Deze ervaring zou zijn visie op elektronische muziek voorgoed veranderen. In Europa zag hij hoe groot de scene kon worden, hoe muziek mensen kon verenigen op een schaal die in Amerika nog ondenkbaar was.
De geboorte van PLUR
Een van de meest significante bijdragen van Bones aan de dancecultuur ontstond uit een moment van crisis. Tijdens een rave brak een gevecht uit – iets wat tot dan toe ondenkbaar was in de scene. “Ik nam het heel persoonlijk”, vertelt hij. “Ik had nog nooit een gevecht gezien op een rave. Dus ik sprong op de decks en schreeuwde naar de menigte: ‘If you don’t start showing some Peace, Love, Unity and Respect, I’ll break your fucking faces!’” Het moment was even ironisch als effectief – dreigen met geweld om vrede te prediken. Maar uit die chaos werd iets blijvends geboren. PLUR - Peace, Love, Unity, Respect – zou uitgroeien tot het mantra van de wereldwijde rave-scene, een set principes die de cultuur tot op de dag van vandaag definieert.
Koning van de underground
Wat tijdens ons gesprek steeds weer naar voren komt, is Bones’ onwrikbare toewijding aan de underground. “Ik zie mezelf als koning van de underground", zegt hij, gebarend naar onze omgeving. “Kijk waar we nu zijn – in Compton. Dit is waar ik thuishoor. Je zult mij niet op Ibiza zien draaien. Ik ga naar Compton, naar Coney Island, naar de Bronx. We hebben feesten georganiseerd in de meest ‘shady’ gebieden, en ik wil dat alles wat ik doe de ghetto reflecteert, want ghetto muziek is altijd groot in de ghetto.” Deze filosofie heeft hem door zijn hele carrière geleid. “Als je om je heen kijkt in deze buurten is het niet eens zo slecht. Het is eigenlijk best cool. Dat is waar ik vandaan kom. Ik hoef niet in de spotlight te staan. Ik kan met elke headline dj ter wereld spelen, ik doe gewoon mijn ding en het werkt.”
Een groot deel van ons gesprek gaat over de impact van technologie op de scene. “Vinyl komt nooit meer terug”, zegt hij resoluut. “Digital heeft alles instant gemaakt. Naar een platenzaak gaan om platen te kopen is een opgave geworden, en ik denk niet dat mensen dat nog willen doen. Je moet echt een verzamelaar zijn.” Bones’ houding tegenover deze verandering is karakteristiek voor zijn hele benadering van muziek. “Ik gebruik geen Serato, geen Ableton. Ik maak zelfs geen muziek meer, want ik wilde geen muziek maken – ik wilde platen maken. Dat klinkt misschien vreemd, maar het ging me om de fysieke platen. Daarom maakte ik muziek.”
Gevaar op de dansvloer
Bones vervolgt over zijn grootste successen – hits die de rave-scene voorgoed zouden veranderen. ‘Future Is ours’, uitgebracht als Musto & Bones, werd in 1990 het onofficiële anthem van de allereerste Love Parade in Berlijn. Een jaar later herhaalde hij dit kunstje met ‘My House Is Your House’ van The Break Boys dat de soundtrack werd van de tweede editie. “Het is fascinerend om te horen hoe deze New Yorkse underground producer zo'n stempel drukte op wat zou uitgroeien tot 's werelds grootste dancefestival”, reflecteert hij.
‘Dangerous on the dancefloor’, een samenwerking met rappers Snow & Chuck van People Can Party laat een andere kant van Bones zien. “We wilden iets commerciëlers doen voor City Beat of XL Recordings, feitelijk dezelfde maatschappij”, vertelt hij. “De track werd onverwacht een hit, met meer dan 125.000 verkochte exemplaren in Amerika – zonder videoclip. Dat was overweldigend”, geeft hij toe. “Opeens krijg je een contract van honderdduizend dollar voor je neus. Als je het niet voor het geld doet, is dat best eng.”
Die impact wordt nog duidelijker als je kijkt naar hoe zijn werk anderen heeft beïnvloed. Zijn “Bones Breaks” series werden een blauwdruk voor de opkomende jungle scene in het Verenigd Koninkrijk. Niet zozeer vanwege de muziek zelf, maar door zijn DIY-aanpak: zelf je platen persen, distribueren en verkopen. “We gingen naar de perserij, laadden de dozen in de auto, brachten ze naar de platenzaken”, herinnert hij zich. “Het was onze eigen industrie. Zo moesten we overleven.” Deze mentaliteit inspireerde een hele generatie 'slaapkamer producers' in Europa die zijn voorbeeld volgden.
De nieuwe rocksterren
De huidige staat van de elektronische muziekscene is een bron van zowel bezorgdheid als hoop voor Bones. “De scene was op zijn best toen er geen geld bij betrokken was”, merkt hij op. “Het is eng als je plotseling veel geld krijgt toegeworpen voor projecten. Ik was niet voorbereid op 5000 dollar voor een remix in 1990. Dat was toen veel geld. Tegenwoordig wil iedereen dj zijn, maar om alle verkeerde redenen”, observeert hij. “Vroeger was je een nerd in een donkere hoek van de dansvloer. Nu willen ze allemaal beroemd worden. Het is de nieuwe rockster geworden.”
Als de zon begint te zakken boven Compton, deelt Bones een laatste observatie die zijn hele filosofie samenvat: “Ik ga met de rave-scene het graf in. Dan wordt het de ‘grave’ scene, met een ‘G’. Dan ben je pas echt koning van de underground.” Het is een typerende mix van humor en ernst die zijn hele carrière kenmerkt. “De herinneringen die we collectief hebben kan niemand meer van je afpakken”, zegt hij. “Als iemand je niet mag, kunnen ze de herinnering niet afpakken, want je was er en jij herinnert het je.”
Terwijl we afscheid nemen bij de Watts Towers, besef ik dat ik meer heb gekregen dan alleen een interview. Ik heb een dag doorgebracht met een levende legende die niet alleen geschiedenis heeft geschreven in de elektronische muziek, maar die ook trouw is gebleven aan zijn principes in een wereld die constant verandert. Misschien is er geen echte underground meer, maar zolang er mensen zijn als Frankie Bones die hun principes trouw blijven en hun passie delen, zal de geest van de originele rave-scene blijven voortleven.
Vervolg met deel 2: ‘Onder de toonbank lag de toekomst’ – Een middag tussen stoffige platenkratten met Frankie Bones
Tussen 2008 en 2013 interviewde ik meer dan dertig pioniers van de rave-scene voor de documentaire 'Oldschool Renegades'. Hoewel slechts fragmenten van deze interviews in de film pasten, bevatten de volledige gesprekken verhalen die het verdienen om gedeeld te worden. Unieke verhalen die laten zien hoe een generatie pioniers met minimale middelen en maximale passie het fundament vormden van een nieuwe muziekstroming.
Dit artikel delen op je eigen platform?
