In de rauwe energie van de late jaren 80 en vroege jaren 90 veranderde de Belgische elektronische muziekscene voorgoed. Tussen de verweerde muren van avant-garde clubs en ondergrondse studio’s ontstond een geluid dat de fundamenten zou leggen voor wat later bekend zou worden als hardcore. Een van de architecten van deze revolutie was Frank De Wulf, een producer wiens track ‘Acid Rock’ niet alleen de geschiedenis in zou gaan als een van de eerste hardcore platen, maar ook een hele generatie producers zou beïnvloeden.
De Belgische avant-garde
“Het was het begin van alles,” vertelt De Wulf, zijn stem vol nostalgie als hij terugdenkt aan de periode ’88-’92. Een tijd waarin de grenzen tussen genres nog vloeibaar waren en innovatie de enige constante was. “We zagen een complete samensmelting van invloeden vanuit Amerika – house, techno – en onze eigen Belgische scene die ontstaan was vanuit een soort avant-garde discotheken.” Deze clubs, die zich bewust positioneerden als tegenhanger van de commerciële discotheken, vormden de broedplaats voor een nieuwe muzikale beweging. “Er werd avant-garde muziek gedraaid”, legt De Wulf uit. “Muziek die je nergens anders hoorde. En wat begon als een underground fenomeen, kreeg plots heel veel bijval. Steeds meer mensen werden aangetrokken tot deze nieuwe sound.”
De infrastructuur van de Belgische dancescene was in die tijd gecentreerd rond een handvol legendarische clubs. “Boccaccio natuurlijk”, herinnert De Wulf zich, “omdat het dicht bij mij thuis was. Maar je had ook Fifty Five, en in Antwerpen La Rocca, een van de echte voorlopers.” Deze clubs waren meer dan alleen uitgaansgelegenheden – ze functioneerden als laboratoria waar nieuwe muzikale ideeën werden getest en verfijnd. Dj’s experimenteerden er met het mengen van verschillende stijlen, van Electronic Body Music (EBM) tot vroege house en techno. Het publiek was er ontvankelijk voor experimenten, wat een perfecte voedingsbodem creëerde voor muzikale innovatie.
Van radio naar recording studio
De Wulf’s eigen reis naar het producersvak begon bij een lokale vrije radio, een springplank die voor veel producers uit die tijd cruciaal zou blijken. “Ik had geluk”, zegt hij bescheiden. “Door mijn werk bij de radio kreeg ik toegang tot platen van de lokale platenzaak. Eerst was dat Target Records, later Musicman.” Met zijn gespaarde vakantiegeld investeerde hij in een computer – een zeldzaamheid in die tijd – en begon thuis te experimenteren met geluiden. “Het was een periode van pure ontdekking”, herinnert hij zich. “Ik had geen idee wat ik deed, maar juist die onwetendheid gaf me de vrijheid om te experimenteren.”
De geboorte van ‘Acid Rock’
Het resultaat van deze vroege experimenten was ‘Acid Rock’, een track die de geschiedenis in zou gaan als een van de eerste hardcore platen. Jeroen Flamman, later bekend van Fierce Ruling Diva en de Party Animals, bestempelde de track zelfs als de absolute oorsprong van het hardcore genre. “Het was eigenlijk een heel intuïtief proces”, vertelt De Wulf. “Ik had een demootje gemaakt met mijn materiaal thuis, liet het horen bij Musicman, en voor ik het wist zaten we in de studio.” De track, met zijn karakteristieke mix van harde beats en vervormde acid lijnen, sloeg direct in als een bom.
Liefde voor technologie
Als het gesprek zich richt op de technische kant van muziekproductie, wordt De Wulf merkbaar enthousiast. “Ik was altijd al gedreven door techniek”, zegt hij. “Nieuwe snufjes, nieuwe mogelijkheden – ik vind het allemaal fantastisch.” Deze liefde voor technologie zou bepalend blijken voor zijn sound. Waar veel producers vasthielden aan traditionele instrumenten, omarmde De Wulf volledig de mogelijkheden van digitale productie. “Het heeft me een nieuwe vibe gegeven in muziek maken. Ik hou van muziek maken, maar niet van de technische beperkingen die traditionele studio’s met zich meebrachten.”
De basis van De Wulf’s sound lag in sampling, een techniek die hij al vroeg in zijn carrière perfectioneerde. “Ik ben altijd zot geweest van sampling”, vertelt hij met merkbaar enthousiasme. “Als tiener al vond ik pop en rock vaak saai – je bleef steeds dezelfde instrumenten horen, terwijl er zo’n ongelooflijk breed klankenspectrum beschikbaar was.” Zijn benadering van sampling was revolutionair voor die tijd. “Veel mensen denken bij sampling alleen aan het kopiëren van bestaande geluiden”, legt hij uit. “Maar voor mij was het een creatief instrument. De bedoeling was juist om iets volledig nieuws te creëren, iets wat mensen nog nooit gehoord hadden.”
Geen gesprek over dancemuziek uit die periode is compleet zonder de Roland TR-909 te noemen, een drumcomputer die het geluid van een hele generatie zou definiëren. De Wulf’s ogen lichten op bij het onderwerp: “Die machine... dat is echt ongelooflijk. Ik wilde dat de ontwikkelaar (Tadao Kikumoto, red.) een royalty kreeg voor elke keer dat zijn sound gebruikt wordt. Hij zou nu miljardair zijn.” De 909 werd het kloppende hart van de hardcore- en technobeweging. “Het is eigenlijk bizar als je erover nadenkt”, filosofeert De Wulf. “Gitaren bestaan in honderden vormen en maten, maar er is maar één TR-909. En die ene machine heeft het geluid van elektronische muziek voorgoed veranderd.”
De rave-scene en haar erfenis
Als het gesprek zich richt op de ravescene, wordt De Wulf contemplatiever. “Wat veel mensen vergeten is hoe positief die hele beweging eigenlijk was”, zegt hij. “Als je nu kijkt naar grote festivals zoals Tomorrowland, zie je nog steeds diezelfde energie. Mensen komen samen om te genieten, zonder agressie of negativiteit.” Deze observatie raakt aan een diepere waarheid over elektronische muziek: haar vermogen om mensen samen te brengen. “De raves die we in die tijd organiseerden waren vaak illegaal”, herinnert De Wulf zich, “maar ze werden ongelooflijk professioneel aangepakt. Het ging om de muziek, om het delen van een ervaring.”
Technologie en creativiteit
De democratisering van muziekproductie door moderne technologie ziet De Wulf als een positieve ontwikkeling. “Natuurlijk heb je nu kids die muziek maken met gecrackte software”, zegt hij. “Maar dat verandert niets aan het fundamentele punt: als je talent hebt en iets te zeggen hebt, kun je dat nu doen zonder eerst duizenden euro’s te investeren in apparatuur.” Deze democratisering heeft volgens hem de creativiteit alleen maar bevorderd. “Vroeger was je beperkt door je budget”, legt hij uit. “Nu word je alleen beperkt door je verbeelding. Dat is een geweldige ontwikkeling.”
De essentie van muziek maken
Voor De Wulf draait alles uiteindelijk om de pure vreugde van het creëren. “Muziek is een uitlaatklep”, zegt hij met overtuiging. “Of je nu in de tuin werkt en tomatenplantjes kweekt, schilderijen maakt, of muziek produceert – het gaat om die kick van iets creëren uit het niets.” Hij waarschuwt wel voor de valkuilen van succes. “Op het moment dat je naam maakt, krijg je zoveel invloeden van anderen, zoveel verwachtingen,” legt hij uit. “Het wordt dan moeilijker om die pure creativiteit zijn gang te laten gaan. Maar dat is juist de uitdaging: trouw blijven aan je artistieke visie.”
Zijn advies aan nieuwe producers is even relevant nu als toen: “Soms moet je alle formules gewoon wegsmijten. Er zijn geen grenzen. In het begin van je carrière ben je nog onbeïnvloed, en dat is juist je kracht. Gebruik die vrijheid.”
Tussen 2008 en 2013 interviewde ik meer dan dertig pioniers van de rave-scene voor de documentaire 'Oldschool Renegades'. Hoewel slechts fragmenten van deze interviews in de film pasten, bevatten de volledige gesprekken verhalen die het verdienen om gedeeld te worden. Unieke verhalen die laten zien hoe een generatie pioniers met minimale middelen en maximale passie het fundament vormden van een nieuwe muziekstroming.
Dit artikel delen op je eigen platform?
