Tijdens de interviews voor ‘Oldschool Renegades’ sprak ik met veel pioniers uit de vroege dancescene, maar weinig gesprekken waren zo verhelderend als dat met Acen Razvi. Terwijl sommige producers uit die tijd vastzitten in verhalen over roem en succes, praat Acen met een verfrissende nuchterheid over hoe toeval en creativiteit samenkwamen in zijn muziek. Het is een verhaal dat perfect illustreert hoe de meest iconische tracks soms uit de een onverwachte hoek komen.
Een krat vol mogelijkheden
Het is fascinerend om te horen hoe Acen technische kennis combineerde met muzikale intuïtie. Hij ontdekte bijvoorbeeld dat The Beatles hun nummers in mono opnamen, waarbij de vocals vaak gescheiden waren van de instrumenten. “De vocals zaten op het linkerkanaal, de muziek op rechts”, vertelt hij beeldend. “Zo kon ik geïsoleerde vocals pakken en die op een vette breakbeat zetten.” Zijn studio set-up was relatief eenvoudig maar effectief. Het hart van zijn geluid waren twee machines: de MPC-60 en de Roland W-30. “De MPC-60 was mijn baby”, zegt hij met merkbare nostalgie. “Een 12 bit sampler die zoveel klassieke platen heeft voortgebracht. Niet alleen in dance, maar kijk naar de hiphop uit die tijd – allemaal MPC-60 of SP-1200.” De combinatie van deze twee samplers, plus wat hij noemt ‘kratten vol vinyl’, was alles wat hij nodig had. Het is interessant dat hij later toegeeft dat zijn sound minder werd toen hij synthesizers begon te kopen. “Het werd allemaal een beetje Jean-Michel Jarre”, lacht hij. “In het begin ging het puur om sampling dat was de sleutel tot die sound.”
De scene samengevat in één zin
Wat ‘Close Your Eyes’ zo bijzonder maakte, was niet alleen de technische uitvoering maar ook de timing. De tekst van Jim Morrison – ‘Just close your eyes, forget your name, forget the world, forget the people’ – raakte een snaar bij ravers. “Die woorden vatten de hele scene samen”, zegt Acen. “Het ging over waar we allemaal stonden in die tijd.” Het was een periode van ontsnapping, van jezelf verliezen in de muziek en het moment. Als ik hem vraag of er een dieper doel achter zat, is Acen karakteristiek direct: “Er was geen doel. Ik maakte muziek vanuit mijn hart, zoals de meesten van ons dat deden. Later kwamen er mensen die van stijl veranderden omdat ze deze ‘coole scene’ zagen, maar dat hoor je terug in de muziek.”
Net als veel producers uit die tijd heeft Acen een speciale band met Roland apparatuur, vooral de TR-909. “Die basdrum … dat geluid krijg je nergens anders”, zegt hij met overtuiging. “Het is de ruggengraat van house.” Het is een observatie die resoneert met mijn eigen ervaringen – de 909 was en blijft een van de karakteristiekste geluiden uit die periode. Maar het was de W-30 die echt centraal stond in zijn set-up. Deze sampler van Roland was minder bekend dan de MPC, maar had zijn eigen karakter. “De W-30 en de MPC-60 samen, dat was mijn sound,” legt Acen uit. “De MPC voor de beats en de W-30 voor de melodieën en langere samples.”
Hits uit een rijtjeshuis
De weg naar succes was verrassend kort. DJ DMS hoorde Acen’s demo van ‘Close Your Eyes’ en introduceerde hem bij Floyd Dyce van Production House. “Binnen een paar weken stond ik in de studio”, herinnert hij zich. “Van het leren gebruiken van een sampler tot mijn eerste release duurde ongeveer een maand.” Production House was een bijzonder label, zelfs voor die tijd. Ze hadden als een van de eerste een volwaardige opnamestudio in een gewoon rijtjeshuis gebouwd – vandaar de naam. “Ze distribueerden alles zelf”, vertelt Acen, “wat toen ongehoord was. We konden records breken en op nummer één komen in de Dance Chart terwijl de grote labels dat niet voor elkaar kregen”. Floyd Dyce zou dit later ook zelf demonstreren, met de wereldhit ‘Let Me Be Your Fantasy’ van Baby D.
De context waarin deze muziek ontstond was net zo belangrijk als de technologie erachter. Acen beschrijft de vroege raves als een soort puzzeltocht. “Je ging naar een telefooncel voor aanwijzingen”, herinnert hij zich. “Die leidden je naar een boerderij ergens in ‘the middle of nowhere’. Wat ik me het best herinner zijn die verre lichten en de dreunende bas in de verte.” Het was die spontaniteit die de scene zo speciaal maakte. “Het was als een spontane beweging”, reflecteert hij, “vergelijkbaar met punk of de peace and love beweging van de jaren 60. Later probeerden clubs er geld aan te verdienen en werd het voorspelbaar.”
Enkele reis naar de maan
Na het succes van ‘Close Your Eyes’ kwam ‘Trip to the Moon’, een track die de grenzen van het genre verder zou verleggen. “Ik ben een grote fan van John Barry”, vertelt Acen, “van die cinematische muziek.” Hij sampelde ‘Capsules in Space’ voor het eerste deel van wat uiteindelijk een trilogie zou worden. Het project laat zien hoe Acen verder keek dan de gebruikelijke bronnen voor samples. Waar anderen zich beperkten tot funk breaks en disco vocals, dook hij in filmmuziek en experimentele sounds. Het resultaat was een reeks tracks die nog steeds fris klinken, juist omdat ze zo anders waren dan het standaard materiaal uit die tijd.
Over de huidige staat van muziekproductie is Acen verrassend positief. “Ik ben blij dat platforms als iTunes er nu zijn”, zegt hij. “Als dat er toen was geweest, had de scene nog veel verder kunnen komen. Nu zat je vast aan A&R mensen – als je de juiste niet kende, bleef je plaat op de plank liggen.” Die democratisering van muziekdistributie ziet hij als een goede ontwikkeling. “Je kunt nu een hit maken in je slaapkamer en hem direct aan de wereld laten horen. In onze tijd moest je door zoveel hoepels springen om ook maar een kans te maken.” Toch blijft hij een speciale waardering houden voor analoge apparatuur. “Vinyl heeft een bepaalde warmte”, zegt hij, “en met analoge apparatuur kun je dingen verder pushen. In het digitale domein ben je altijd maar één dB verwijderd van lelijke oversturing, maar analoog geeft je die mooie, muzikale vervorming.”
Inspiratie voor een generatie
Het is interessant om te zien hoe Acen’s werk een nieuwe generatie producers blijft inspireren. Samples uit ‘Trip to the Moon’ duiken nog regelmatig op in moderne tracks, en de productietechnieken die hij ontwikkelde zijn nog steeds relevant. “Het gaat niet om de apparatuur”, benadrukt hij, “maar om wat je ermee doet. Of je nu een MPC-60 gebruikt of een laptop met Ableton – als je iets te zeggen hebt, vind je een manier om dat te doen.” Het is een les die veel moderne producers ter harte zouden moeten nemen.
Terugkijkend ziet Acen de vroege rave-scene als een uniek moment in de tijd. “Het was een ander soort sociale interactie”, zegt hij. “De muziek bracht mensen samen op een manier die je nu, met alle sociale media, niet meer ziet. Het was als een soort ‘Rattenvanger van Hamelen’ – de muziek trok mensen naar buiten, naar elkaar toe.” Die authenticiteit en directheid kenmerken niet alleen de periode, maar ook Acen’s benadering van muziek maken. Waar anderen probeerden de scene te commercialiseren, bleef hij trouw aan zijn roots in sampling en breakbeats. Het verklaart waarom zijn werk, zelfs na al die jaren, nog steeds resoneert.
Tussen 2008 en 2013 interviewde ik meer dan dertig pioniers van de rave-scene voor de documentaire 'Oldschool Renegades'. Hoewel slechts fragmenten van deze interviews in de film pasten, bevatten de volledige gesprekken verhalen die het verdienen om gedeeld te worden. Unieke verhalen die laten zien hoe een generatie pioniers met minimale middelen en maximale passie het fundament vormden van een nieuwe muziekstroming.
Dit artikel delen op je eigen platform?
